#شجریان . .

شجریان در اذهان ملت ایران چنان نشست که محروم کنندگان و تخریب کنندگان  و .. نتوانستند  فاصله ای بین او و مردم کشورش بیندازند .
آنچیزی که شجریان را ماندنی نمود نه قدرت وی بود و نه موقعیت سیاسی اش ، بلکه صدای مردمش بود که بارها سعی و تلاشها کردند  نادیده گرفته شود  مردمی که بدون دعوتنامه ، بدون اطلاع رسانی ، پلاکارد و بنر و پیامک به او ادای احترام کردند .
آیا برایتان سوال شده است چرا در کشور ما با سرمایه های هنری و ورزشی و.. اینگونه رفتار میشود ؟  و  آیا واقعا  محدودیت ایجاد کردن برای امثال شجریان از محبوبیتشان  بین مردم خواهد کاست ؟
براستی بدرقه مردم با #پاشایی و #شجریان طبق کدام دعوتنامه و اطلاع رسانی و اجبار به حضور در مراسم صورت گرفته بود ؟
 این چه تفکریست که سالهاست  با تصمیم های  غلط میخواهند  بین مردم و حکومت فاصله بیندازند ؟ چرا برخی کوته فکر  با ندانم کاریهایشان  کاری میکنند دشمنان سوار بر امواج مردم این مملکت شده و ماهی خود را صید کنند ؟ تا کی میخواهیم منتقدان را با انواع برچسب گوشه نشین و یا  وادار به مهاجرت کنیم ؟ تا کی واژه های دشمن ، ضد دین و انقلاب و .. را میخواهید برای منتقدان و آنانی که مثل شما فکر نمیکنند  استفاده کنید ؟ 
سخن آخر اینکه  آیا تصمیم گیران  فکر میکنند در ایجاد انواع محدودیت  موفق بوده اند ؟ آیا هنوز برخی نمیدانند  تاریخ نشان داده است  مردم راه خودشان را خواهند رفت  و این حکومت ها هستند که بایستی دنبال رو ملت شان باشند نه بالعکس . ای کاش صدا و سیما خبر درگذشت شجریان را هم پخش نمیکرد ، نوشدارو ...
این نیز بگذرد . .