حکایت کودک خوش خیال

خوب بچه بود و ذوق کودکانه که قابل درک بود اما واقعیت این است که این تفکر در برخی از مسئولان و تحلیل گران ما هم وجود دارد و چنان دست آوردها را بزرگ جلوه می دهند تو گویی که انگار دنیا در این سال ها نشسته و تماشا کرده و دست خدا و کون و مکان و همه چیز با مایی بوده که نه بویی از گردش نخبگان بردیم و نه تقویت آموزش و دانشگاه را جدی گرفتیم و نه شایسته سالاری و.. تعارض منافع و دو چند شغله گری متولیان امر از مجلس و دولت و.... نه تنها که تقبیح نشده که بعضا قانون هم شده.. 

 همین رژیم صهیونیستی که یک هشتادم ما مساحت و یک دهم ما جمعیت دارد و وارد کننده محض انرژی است و جزو فقیرترین کشورها از نظر منابع طبیعی است در طی این ده سال توانسته به رقم جنگ با لبنان و سوریه و عراق و یمن و حماس و...   تولید ناخالص ملی را از ایران بیشتر کند و صادرات خود را به اسیا هم اندازه صادرات به امریکا افزایش دهد و با وجود جنگ تمام عیار با حماس و از بین رفتن صنعت گردشگری ان و... در ماه فوریه سطح صادرات ان به مقدار قبل برگشته و صادرات اصلی ان تکنولوژی و ماشین آلات صنعتی است و تورم آن ۳/۸ درصد است و سر همین مقدار هم دعواست که قرار بود ۳/۷ دهم باشد و چرا ٠/۱ درصد بیشتر است و این وضع دشمن ماست که نفت و گاز رو وارد می کند و مایی که مثلا دومین ذخیره هیدروکربن دنیاییم و شب و روز صحبت از ناترازی می کنیم در همه چی از صندوق های بازنشستگی تا اب و برق و بنزین و گاز....

ما پیشرفت داشتیم بلاشک اما عقب رفت های ما در جمعیت و انرژی و تورم و ارزش پول ملی و سرمایه گذاری خارجی و... نهاد خانواده و محیط زیست و.. را هم نگاه کنیم حق داریم که نگران باشیم.  اما چه باید کرد، آنچه که دنیا انجام داده اینها بودند:

۱_کاهش بروکراسی

۲_منع تعارض منافع

۳_شایسته سالاری

۴_تقویت اموزش

۵_گردش نخبگان

۶_رسانه های سرکش و ذره بینی

۷_تعامل با سایر کشورها

۸_تمرکز تمام اولویت ها بر منافع ملی

۹_شفافیت و مبارزه بی امان با فساد با پرسش از کجا اورده ای؟

تا این موارد شکل نگیرد امکان هیچ پیشرفتی میسر نیست که بتواند کفاف سرنوشت ایران و ایرانی قرن بیست و یک را در این دنیای پراشوب و پر از تغییرات لحظه ای را بدهد.