پرستاران قابل مدیریت نیستند؟!؟

پرستاران بزرگترین گروه درمانی بیمارستان ها هستند که از جنس و سلایق و گرایش و تحصیلات و قومیت متفاوت برخودار هستند و اگر انها به سهیم شدن در مدیریت بیمارستان و اصلاح فرایند ها با شیوه های خلاقانه دعوت نشوند و بخواهیم با شیوه های دستوری و نظامی و مچ گیری با آنها برخورد کنیم، امکان ندارد که بیمارستان به اهداف خود برسد.  باز کردن درب های مدیریت و نشر اطلاعات و شفاف بودن توزیع منابع و هدایت سیاست های بیمارستان به طرف سهیم کردن پرستاران در تصمیم گیری ها قبل از اجرا، شرط بایسته و مهمی برای داشتن یک محیط ارگانیک و پویا است.

در حوزه مدیریت بیمارستان به اعتقاد من هیچ سیاستی خطرناک تر از تبدیل پرسنل به مخبر مدیران نیست، چه انکه حتی اگر مقصود صرفا اشراف بر بیمارستان هم باشد، باید با شیوه علمی گزارش گیری صورت گیرد. 

تعداد شکایات ثبت شده،  مواجه حضوری مدیران با بیماران و کارکنان و بازدیدهای سرزده، شیوه های بهتری به نسبت تربیت افراد غیرمسئول و غیرکارشناس برای گرفتن اطلاعات است. 

البته بعد از گزارش گیری، نباید قضاوت شخصی و...  صورت گیرد بلکه باید اتاق فکر تشکیل شود و با مشارکت فعال کارکنان دلایل ضعف یا نقص در ارائه خدمت بررسی شود همانطور که در چندین مورد با تشکیل این کمیته متوجه شدم بیشترین دلایل ضعف در ارایه خدمت مربوط به پشتیبانی بوده مثلا سرنگ نامناسب،منشی های ناکارامد و تجهیزات نامناسب و شرایط فیزیکی محیط کار و عدم همراهی سایر اعضای غیر پرستار تیم درمان،فقدان حداقل امکانات رفاهی و....یا ناتوانی بیمارستان در برطرف کردن توقعات بیمار و ازدحام  و مراجعات غیر عادی یا بیشتر از ظرفیت بیمارستان باعث تولید نارضایتی و نقص در ارایه خدمت بوده و ایرادات کمی به سرپرستار یا پرستاران  بر می گشت.

در شرایط کنونی با این حقوق ها و تورم سنگین و اجاره بهای کمرشکن در کلانشهرها، هیچ چیزی خطرناک تر از مدیران عصا قورت داده و از نوع فرمان صادر می کنم برای سیستم درمانی نیست، توصیه می کنم که علاوه بر مشارکت دادن فعال به کادر درمان و شناسایی و برطرف کردن مشکلات با شیوه بارش افکار و پرهیز از نگاه قضاوتی، با تشکیل گروه حمایت در بستر کمیته سرمایه های اجتماعی، نسبت به حمایت از کارکنان در مواجهه با مشکلات قدم بر داشته شود. کاری بدون نیاز به بودجه اما به شدت موثر در افزایش بهره وری کارکنان و رضایتمندی آنها.