گفتگو نیاز جامعه ما

برایتان بگویم ، کسی که روزی از منتقدین این حقیر بود و نوشته هایم را به باد نقد بدون دلیل و سند می‌گرفت ، تیکه و کنایه می انداخت و گاهی با چاشنی تهدید هم حرف میزد  ولی  نمیدانم زیرآبم را هم میزد یا نه ، حالا که بازنشسته شده و دیگر دستش به سفره قدرت و مکنت وصل نیست و از سر ناچاری با ما مردم کف جامعه و عوام  ارتباط برقرار کرده است می‌گفت ؛

منم اشتباه کردم ، منم فکرم اشتباه بود ، منم در چارچوب شرایط شغلی ام گیر کرده بودم ، منم تابع اوامر بودم ، منم خودم را عقل کل می‌دانستم ، منم خودم را مومن و مسلمان واقعی تصور میکردم ،  منم فکر میکردم عقلم را دست دیگری دادن رستگاری دنیا و آخرت دارد ، منم عمرم را تباه کردم ، منم با فرزندان و نوه هایم دچار چالش شده ام ، منم که از نگاه دوستان و آشنایان فراری ام ، منم که از تاول های کف پاهایم در این شصت و دو سال شرمنده ام و  منم که الان از گذشته ام پشیمانم و دیگر سودی برایم ندارد و حالا متوجه شدم  این آنی نبود که ما میپنداشتیم!!

در جواب این دوست گفتم :  ایکاش این پشیمانی ها خیلی زودتر رخ می‌داد  چون امکان داشت دلی شکسته نشود ، اشکی ریخته نشود ، پرونده سازی نشود ، ناله و نفرین پشت سر کسی نباشد ، آینده کسی خراب نشود و از تجربه و تخصص دیگران استفاده می‌شد و جامعه تا این حد دو قطبی و به مرحله انفجار نمیرسید  و  شاید وضع مملکت به این حال زار و نزار نبود !!

معتقدم در روزگاری که چالش ها زیاد است  باز هم میشود با  گفتگو ، احترام و به رسمیت شناختن مخالف و منتقد  ، جامعه را به جلو برد ،  مشکلات را کم  کرد و  فرصتی برای ساختن آینده ای روشن ایجاد کرد .

سخن آخر اینکه من همیشه نگاهم به دین و مذهب متعادل بوده هیچ وقت نگاه  افراطی و مقدس به هیچ امری نداشته و ندارم  چه مذهبی چه  علمی و همیشه به نقد و گفتگو احترام می گذارم البته نقد و گفتگو بدون تحکم و استبداد همراه با مهربانی ، امیدوارم آنانی که هنوز دستی در قدرت دارند قبل از اینکه دیر شود از خواب  بیدار شوند !!