لاغر می‌آيند ، چاق می‌روند!
ثریا صفری
مخاطب امروز حوصله‌ي مطالب طولاني را ندارد و مختصر‌نويسي در روزنامه‌نگاري باب شده است اما تبيين و توضيح مطلب، شرط اساسي ارتباط با مخاطب است كه مطالب نبايد دم‌بريده باشند.
در فضاي مجازي، مطالب فراواني نوشته مي‌شود كه برخي از آنها محصول هوش مصنوعي است كه به‌نام كساني منتشر مي‌شود و البته كه متوجه نيستند، هوش مصنوعي از خودش ردپا به‌جا مي‌گذارد و بخش ديگري از نوشته‌ها، نارسا‌ست و گويا نيست. چند نفري هم عباس عبدي را الگو قرار داده و روزانه چندين و چند مطلب به رشته‌ي تحرير درمي‌آورند و بديهي است هر كه بيشتر سخن بگويد، اشتباه بيشتري خواهد داشت. نكته‌ي آخر اينكه لازم نيست در هر مورد و موضوعي اظهارنظر شود شايسته‌تر است كه تخصصي‌تر به مسائل بپردازيم و دقت بيشتري داشته باشيم كه امروز، حاصل عملكرد سياسيون و البته نويسندگان و روزنامه‌نگاران است اگر اوضاع به‌سامان است يعني سياستمداران و روزنامه‌نگاران شايسته و لايقي داريم و اگر اوضاع نابه‌سامان است يعني سياستمداران و روزنامه‌نگاران مسائل و مشكلات را درك نكرده و يا قصد اصلاح و كار درست را ندارند. بگذريم! صادرات كالاهايي با كيفيت مرغوب و قيمت مناسب و رقابتي از اركان توسعه است كه هيچ كشوري با واردات صرف، رشد و پيشرفت نداشته است بلكه توليد بر‌اساس توانايي‌هاي كشوري، نيازهاي داخلي و خارجي كه علاوه بر كيفيت مطلوب، قابليت رقابت اقتصادي با كالاهاي مشابه خارجي را داشته باشند، قدم‌هاي اصولي و اساسي براي توسعه و پيشرفت است. اما متاسفانه سال‌هاي سال است كه توليد به‌خصوص در بخش صنعت و البته محصولات غذايي تبديل به انحصار شده و منبعي براي رانت دريافت ارز ارزان دولتي و انحصار توليد، واردات و صادرات گشته است. رانت و انحصار در توليد و دريافت ارزهاي دولتي عامل اصلي فساد گسترده در مسائل اقتصادي كشور شده است و البته دخالت‌هاي صريح دولت در اين رانت‌ها و انحصارها، اجازه‌ي رشد به توليدكنندگان كوچكتر و حتي شايسته‌تر را نمي‌دهد. از طرف ديگر مشوق‌هاي صادراتي هم مشمول رانت و انحصار هستند و همه چيز در اختيار تعداد محدود و معدودي قرار دارد كه از عنوان توليد‌كننده، صادركننده و واردكننده نهايت سوءاستفاده را مي‌كنند و با ترفندهاي متعدد و مختلفي سفره‌ي مردم را كوچكتر و جيب خود را بزرگتر كرده‌اند و درست به‌همين دليل است كه مي‌توان ادعا كرد ابتداي انتصاب و كار، مديران لاغر و نحيف‌اند و در پايان كار و دوران خدمت، آن‌چنان فربه و چاق شده‌اند كه به يك ميز و يك صندلي و يك پست، اكتفا و اعتنا نمي‌كنند.
انتهای پیام / روزنامه دیده‌بان زاگرس
