درآستانهی سالمندی!
ثريا صفری
روزگاری که با اتوبوس از اصفهان برمیگشتیم تابلویی نزدیک پلیس راه فرخشهر نصب شده بود که روي آن نوشته بود:»فرزند كمتر، زندگي بهتر« شكل و شمايل تابلو را خوب به خاطر دارم بهويژه آنكه خانوادهي ما دقيقا مخالف با آن شعار، عمل كرده بود.
آنجا تصويري از والدين و دو فرزند پسر و دختر بود و خواهران و برادر من دقيقا چهار برابر آن چيزي بوديم كه روزانه و هنگام ورود و خروج به مدرسه ميديدم. هم آن روزگار و هم حالا كه ديگر خبري از آن تابلوها نيست، خانوادهي پرجمعيت را بيشتر دوست دارم. اما از طرفي ميدانم امروز داشتن چنين خواستهاي از خانوادهها نهتنها بعيد بلكه غير ممكن است. در حال حاضر و طبق آمارهاي رسمي 10 ميليون جوان مجرد در سنين ازدواج در كشور حضور دارند كه اگر فرض كنيم نيمي از آنان دختر و نيم ديگر پسر باشند و به زودي تشكيل خانواده دهند يعني پنج ميليون خانوادهي جوان كه دستكم تا پنج سال آينده ميتوانند صاحب دو فرزند شوند و به جمعيت جوان كشور، 10 ميليون نفر، اضافه كنند. البته كه با وضعيت موجود ميدانيم كه چنين تصوري، بيشتر به خيالبافي شبيه است تا واقعيت ملموسي كه بتواند كشور را از افتادن در چالهي پيري جمعيت نجات دهد. كارشناسان ميگويند فاصلهي تولد فرزند اول تا ازدواج، حدود پنح سال است. تمام اين آمارها و اعدادي كه اعلام ميكنند نشان ميدهد كه وضعيت اقتصادي، تاثير مستقيمي بر روي وضعيت جمعيت دارد. اگر پاي صحبت جوانان بنشينيد متوجه خواهيد شد كه داشتن شغل و درآمد يكي از اولويتها براي تشكيل زندگي است. آيا حقوقها دريافتي سنخيتي با تورم دارد؟ وقتي هر روز قيمتها در حال بالارفتن است و برنامهريزي براي خريد وسيلهاي دم دستي و ساده، نيازمند پيشبيني رشد چندين درصدي قيمتهاست، چگونه ميتوان توقع داشت جوانان به فكر ازدواج باشند. ازدواج، گام اول در كمك به نيفتادن در تلهي پيري جمعيت است، شرط لازم است و بهتنهايي كافي نيست. جواناني كه تن به ازدواج دادهاند وقتي وارد زندگي شده و با مشكلات فراوان اقتصادي رو به رو ميشوند، ميل به فرزندآوري در آنان كاهش مييابد چه رسد به اينكه توقع داشته باشيم بهجاي يك فرزند دو تا سه فرزند و شايد بيشتر را به جمعيت ايران، اضافه كنند. كشور در آستانهي سالمندي است و مشكلات اقتصادي به قدري سايه گسترانده كه حتي مشوقهاي نيمبند جواني جمعيت نيز نميتواند تاثير مثبتي بر خانوادهها داشته باشد. بهنظر ميرسد، همهچيز به ناكارآمدي دولتها برميگردد كه نتوانستند ثروت اين كشور را به دست مردماناش برسانند.
انتهای پیام / روزنامه دیدهبان زاگرس
