امسال بالاخره دوچرخه خریدم .

دیروز هم بالاخره در کنار خرید روغن و پودر ماشینی و ماکارونی و نبات از یخچال فروشگاه نوشیدنی خوشمزه و خنکِ گرانقیمتی که دلم خواسته بود بیرون کشیدم و همان جا سر کشیدم و لذتش را بردم .

حالا هم تصمیم گرفته‌ام با همسرم صحبت کنم و راضیش کنم بچه ها را یک هفته نگه دارد تا من به سفر بروم؛ فکرش را کرده ام، یک هفته قرار است با خودم خلوت کنم. می خواهم یک جای دور بروم و توقف کنم؛ قطار این همه سال زندگی را متوقف کنم ببینم چه کرده ام و با دیگران و با خود چه کرده ام .

منی را که این همه سال بوده ام را در خلوت و تنهایی از خود بیرون بکشم ؛خوب نگاهش کنم؛ تاییدش کنم یا تغییرش دهم. یک هفته می خواهم فقط سکوت باشد و من باشم .من فقط در نقش خودم انسان محض؛  نه مادر و نه همسر ونه شهروند .

صدایی که میگفت پس تکلیف خانه و همسر و بچه ها چه می شود را در خودم خاموش کرده ام؛ کسی در من می گوید زنی که دائم خود را فدا کند دیگر ازاو چیزی نخواهد ماند؛ می شود موجودی که همه نادیده اش می گیرند .

چیزی که بودنش ضروری  است اما زیبا نیست؛ نبودنش بد است اما بودنش خوب نیست ؛زنی که موجودیت، زمان و همه دارو ندارش را فدای خانه و همسر و فرزندانش کند و خودش را نادیده بگیرد همان زنی است که افسرده است و دائم شاکی و ناراضی است و غر میزند و اضافه وزن دارد؛ نه حرفی برای گفتن و نه عقیده‌ای برای ابراز دارد .

زنی است که تمام تاثیر و تاثر ش محدود به چهار دیواری خانه است .

نه او به جهان کاری دارد و نه جهان به او کاری دارد .

همسر بودن افتخار است و مادر بودن افتخار است اما اینها تنها بعدی از ابعاد انسانیتم را تشکیل می دهد. اگر من انسان هستم و انسان" آموختن" ،" ساختن "و تغییر دادن است پس من در کنار همسر بودن و مادر بودن و خانه دار بودن رسالت و مسئولیت های دیگری نیز دارا هستم که نباید نادیده بگیرم امسال سوار بر این دوچرخه در حالی که سبدش را از کتاب و نان وپنیر و فلاسک چای انباشته ام برای دنیا خودِ بهتر و برای خود دنیای بهتری خواهم ساخت.