بنویسم یا ننویسم ؟!!

همینکه به اجرا کردن تصمیم نزدیک میشوم تلنگری از دوستی ، عزیزی و یا مخاطبی زده می‌شود که اگر ننویسید به جامعه و آینده این مملکت خیانت کرده اید ، وقتی میبینم برخی نوشته های این حقیر در گروه‌ها و کانال های حتی خانوادگی این مردم بازنشر می‌شود و موضوعی برای بحث و تحلیل آنان فراهم می‌شود با خودم می‌گویم همینکه باعث شده  عده ای فکر کنند و دنبال تجزیه و تحلیل باشند و بعضا مطالبم را به تندی نقد کنند تنها خدمتی است که در حد توانم می‌توانم به جامعه کرده باشم و تنها نقش من روزنامه نگار در توسعه کشورم همین نوشتن های گاه و بیگاه ام است که در حد بضاعت و تجربه و سواد بسیار اندکم است که مینویسم یا بازنشر میکنم و عواقبش را هم به جان میخرم !!

مشکلات و سنگ اندازی در مسیر نوشتن و روزنامه نگاری در این مملکت و بالخصوص استان ما شبیه عبور از میدان مین گذاری شده ای است که هر آن احتمال دارد پایت روی مینی برود و عضوی از بدنت را از دست بدهی . کمتر فعال رسانه ای و مجازی را می‌شناسم که بی دغدغه روز را به شب یا شب را به صبح برساند و منتظر انفجار مین یا خمپاره های گاه و بیگاه مغزهای زنگ زده اطراف خود قرار نگیرند و یا زخمی نشوند .

برای نوشتن در این مملکت باید اهل ریسک کردن بود و آمادگی انواع تهدید و تهمت و تحدید را داشت .

برای نوشتن روحیه ای صبور و در عین حال جنگنده می‌خواهد که در برابر ناملایمات خسته نشد و کوتاه نیامد . کمتر فعال رسانه ای و مجازی را می‌شناسم که صابون ناملایمات سلیقه ای برخی مسئولین و صاحب منصبان به تن‌شان نخورده باشد ولی باز با تمام مشکلات ، همچنان تا جایی که بتوانند از عفونت های جامعه پرده بر می‌دارند و هشدار میدهند و هنوز می‌نویسند.

آنچه باعث خوشحالی نگارنده و بسیاری از فعالین مجازی می‌شود این است که  واقعا مردم آگاه شده اند و از هر روش و منبعی که بخواهند و اراده کنند می‌توانند اخبار و اطلاعات و تحلیل ببینند و بشنوند بدون اینکه کسی بتواند مانع آن شود و یا برایشان تعیین تکلیف کنند چه ببینند و چه بخوانند!!

اینکه من و امثال من ننویسند و فعالیت نکنند  ذره ای خللی در مسیر فهم و درک این مردم وارد نمی‌کند چرا که این مردم در کسری از ثانیه هر مطلبی از هر نویسنده در هر کجای این جهان خاکی که  بخواهند را با ادبیاتی شیرین و روان تر بدست می‌آوردند و نسبت به اطراف و پیرامون خودشان آگاه شده و بهترین تصمیم سیاسی و فرهنگی و اقتصادی مربوط به خودشان را خواهند گرفت .

نکته آخر اینکه ؛ آنانی که با خوشحالی فکر میکنند فعالین رسانه ای را محدود کنند مردم از زیر و بم عملکرد آنان باخبر نخواهند شد و چشم و گوش بسته حرف آنان را می‌پذیرند سخت در اشتباهند و با این کارشان باعث می‌شوند مرجع و منبع رسانه ای مردم به خارج از کشور کوچ کند آنچنانکه مدت‌هاست این کوچ رخ داده است و ندانسته به رسانه های خارج نشین اعتبار داده اند تا افکار عمومی ما را مهندسی کنند .

بهانه این یادداشت گفتگو امروزم با یکی از فعالین مجازی بود که به ایشان گفتم ؛ اگر منتظرید مسئولین ارزش قلم را پاس بدارند سخت در اشتباهید ، ما راه سخت و طولانی برای توسعه فرهنگ مردم و سرزمین مان در پیش داریم ، همینکه مردم وقت میگذارند مطالب ماها را میخوانند خودش افتخار بزرگی است . لذا اگر خشک مغزان کوته فکر بر ما خشم نرانند ، قلممان را نشکنند و  تهدیدمان نکنند باید شک کنیم !!!