سخنی با داوطلبان مجلس شورای اسلامی؛

اما سوال مهمی که در این میان مشخص می شود آن است که احساس تکلیف و یا استقبال و دعوت مردم و یا انگیزه های شخصی آیا کافی برای داوطلبی است؟ و وضع قوانین که تنظیم و تنسیق بخش روابط اجتماعی است با همین ویژگی ها قابل تحصیل است؟ بی تردید در نگاه تخصصی پاسخ این سوال منفی است به عبارتی ساده مجلس جای کارآموزی و کسب تجربه نیست و بازخوانی برخی از قوانین موضوعه چند دوره اخیر قانونگذاری ، خود مبین کاستی ها و نواقص و پیچیدگی هایی است که متخصصان امر بدان اذعان دارند و به همین ترتیب ازدحام قوانین، ابهامات آن و عدم تناسبات آن با وضعیت جامعه ، همگی خود بر این امر گواهی می کند که قانونگذاری امری متخصصانه است.

صرف نظر از جایگاه عرفی نمایندگان مجلس به نسبت جایگاه قانونی آن‌ها بسیار وسیع تر می باشد، این توسعه عرفی خود آفات بسیار در مقام نظر و عمل داشته به نحوی که در اقل نتیجه باعث دور شدن نمایندگان از تکالیف قانونی خود به دلیل ازدحام فعالیت های جاری آنها شده است.

از این رو شاید عده ای قبا و جامه ای از چند صباح نمایندگی برای خود بدوزند اما آثار سو حضور غیر متخصصین در مجلس آثاری فراتر و تا ده ها سال داشته باشد و بهتر آن است که داوطلبان در محلی گام برداشته که حداقل تخصصی در پیشه آن داشته باشند.