در نقد منتقدان!

قطع نظر از اوضاع و احوال حاکم بر جامعه در دوره منتهی به انتخابات و میزان مشارکت مردم، یکی از مهمترین وضعیت هایی که به واسطه عمل داوطلبان ظهور می نماید، نظریه پردازی، تحلیل گری فعال و انتقاد محوری ایشان در حوزه های تخصصی و غیر تخصصی اما در فضای رسانه ای است. اظهار نظرهایی که صرفنظر از ماهیت ان، این سوال را پدید می آورد که اگر این چنین دیدگاه هایی در سایر مقاطع زمانی جریان داشت آیا می توانست به ابزاری در مهار تمامیت خواهی دولت ها بدل شود؟ و مطالبه گری رسانه ای هر چند در پایگاه های شخصی از قبیل صفحه های مجازی در صورت استمرار  آیا می‌توانست به عنوان یکی از ابزارهای نظارت مردمی کنترل گر دولت ها باشد؟

بدیهی است که این موج آفرینی های محدود  با رویکرد انتقادی این سوال را نیز ایجاد میکند که این دسته از کنش‌گران اجتماعی و یا مسولان پیشین که امروز در لباس داوطلبی مجلس قد برافراشته اند، تا کنون و در برهه های خاص گذشته ، چرا از چنین شیوه‌هایی برای بروز انتقادات و نظرات خود بهره نگرفته‌اند؟ و اینجا است که مشخص می شود تلاش در جهت افزایش سبد رای حتی می‌تواند کنش گری اجتماعی را (همانند شعار مبارزه با فساد و تجمیع قدرت و....) به ابزاری پوپولیستی بدل سازد هرچند که این انتقادات و دیدگاه ها ناصواب نیز نباشد.

استعانت به موضوعاتی چون حفاظت از محیط زیست، حقوق حیوانات، حقوق اقتصادی، حقوق کودکان و... و عاریه گرفتن عبارات و نظرات در این حوزه ها توسط برخی از داوطلبان، نشان میدهد که چگونه حقوق نیز می تواند به عنوان ابزاری پوپولیستی مورد استفاده قرار گیرد هرچند که سابقه این ابزار محوری جدید نیست اما فارغ از ماهیت انتقادات و بیانات، از حیث شکلی میتوان به چنین داوطلبانی ایراد وارد کرد که بروز و ظهور این موضوعات در این ایام ، چرا در کنش گری های قبلی ایشان مسبوق به سابقه نبوده و یا اینکه چرا اساسا وجود نداشته است؟