سرزمین وعده ها !!

اما در کشور من امید معانی مختلفی دارد.

اینجا امید در کتاب هاست ، اینجا امید را فقط پای سخنان از ما بهتران خواهید دید ، اینجا امید یعنی دستور از بالا به پایین  ، اینجا امید یعنی خواص و خودی ها .

برخی به ما رسانه ها توصیه و تاکید می‌کنند که به مردم امید تزریق کنید اما نمی‌دانند امید را با فیلم و سریال و دستور نمی‌توان به خورد این مردم داد .  برخی هنوز نمی‌دانند امید دیدنی یا شنیدنی نیست بلکه لمس کردنی است . برخی هنوز نمی‌دانند امید را باید مردم کوچه و بازار ببینند و لمس کنند نه تعداد اقلیت  خودی .

برخی هنوز نمی‌دانند امید را با جلسه و کارگروه و شعار نمی‌توان تولید کرد و برخی چنان در عصر حجر مانده اند که هنوز فکر می‌کنند با این شعارهای نخ نما شده می‌شود مردم را به آینده ای بهتر امیدوارشان کرد !

این روزها کمتر کسی را می‌بینی که در دل و چهره اش بارقه امید تابیده باشد ، کمتر کسی پیدا می‌شود که برای فردایش برنامه دقیقی داشته باشد .

این روزها پای درد و دل برخی افراد که می‌نشینم از بالارفتن هزینه ها می‌نالند ، از گران شدن مایحتاج زندگی نگرانند ، از اینکه دوموتوره کار می‌کنند و باز دنبال شغل دومی هستند تا از عهده مخارج خانواده هایشان برآیند عصبانی اند .

واقعا نمی‌دانم اینهایی که به ما رسانه ها توصیه می‌کنند امید را به جامعه تزریق کنیم در کدام عالم زندگی می‌کنند که عوام می‌گردند و  پیدا نمی‌کنند!!

بارها گفتیم و نوشتیم که امید یعنی تغییر مثبت در زندگی مردم ، یعنی کم شدن فاصله شعار تا عمل ، یعنی دیگر نیاز نباشد مردم را برای یک اقدام سیاسی مثل انتخابات تحریک کرد !

سخن آخر اینکه : آقایان مسئول ، ابتدای سخنرانی تان در خصوص امید و امیدآفرینی ، ابتدا قیمت های گوشت ، برنج ، مرغ ، اجاره خانه ، تورم ، درآمد خانوارها و ... را اعلام کنید سپس سخنرانی گرم و گیرایتان را شروع کنید تا به دل مستمعین بنشیند و بچسبد !!