دموکراسی برای ما هنوز زود است !!

شعار آزادی‌خواهی برای دهه پنجاهی ها به گمانم از این دست بوده ؛احتمالاً دانشجویان و قشر روشنفکر آن دهه درباره آزادی چیزهایی شنیده یا خوانده بودند یا اینکه اقلیتی در اثر رفت و آمد و معاشرت با اروپایی‌ها شناخت کمی از آن به دست آورده بودند .

اما حتم دارم توده مردم و بدنه اجتماع درک درستی از آزادی نداشت .

آزادی از غرب به آنها رسیده بود نه اینکه آنها به این باور رسیده باشند که به آزادی نیازمندند....

" آزادی" و" جمهوری "مد فکری آن روزها بود وگرنه مردمی که به ندرت سواد خواندن و نوشتن داشتند؛ مردمی که بچه‌هاشان حتی تا ده‌ها سال بعد هم در چنگال توسعه نیافتگی و جمود فکری آنها اسیر بودند چه می‌دانستند آزادی بیان و عقیده و عمل چیست ؟

ما بچه‌های همان پدرها و مادرها بودیم که برای برقراری جمهوری و آزادی انقلاب کردند اما در خانه اگر بر خلاف نظر آنها که بزرگترهامان بودند حرف می‌زدیم تو دهنی می‌خوردیم و اگر برخلاف قالب و استاندارد فکری آنها فکر می‌کردیم طرد می‌شدیم و اگر بدون اجازه آنها تا سر کوچه می‌رفتیم به شدت تنبیه می‌شدیم؛ پس آنها سنگ چیزی را به شدیدترین وجه، به سینه می‌زدند که نمی‌دانستند چیست و نه حتی املاش را می‌دانستند و نه اعتقادی به آن داشتند!!

 این را امروز فهمیده‌ایم .

حالا ما بعد از ۴۰ -۵۰ سال که از آن روزها می‌گذرد تازه تدریجاً داریم می‌فهمیم آزادی دقیقاً یعنی چه و به نقطه‌ای رسیده‌ایم که فکر می‌کنیم آزادی واجب‌تر از نان شب و حکم اکسیژن را برای نفس‌هامان دارد .

حالا امروز باز چیز دیگری مد شده است به اسم "دموکراسی"؛ و ما باز تحت تاثیر این جو و فضا قرار گرفته‌ایم بدون اینکه درک درستی از آن داشته باشیم داریم شعارش را می‌دهیم .

می‌بینیم باز بدون اینکه آگاهی لازم و زمینه پذیرشش در ما ایجاد شده باشد حرف از دموکراسی می‌زنیم .

به گمان من برای ما ایرانی‌ها این حرف‌ها هنوز خیلی زود است .

چطور می‌شود در حالی که بساط دیکتاتوری و نظام سالاری در خانواده‌هایمان برپاست بتوانیم در مملکتمان دموکراسی داشته باشیم .

در حالی که هر خانواده‌ای رئیسی دارد و در هر خانواده‌ای یا پدرسالاری است یا مادر سالاری یا فرزند سالاری خیال خام قانونمداری و حاکمیت قانون را در سر پروراند؟؟

 تا وقتی فکر می‌کنیم ما به عنوان پدر و مادر و بزرگتر خیر و صلاح بچه‌هامان را بهتر از خودشان می‌فهمیم؛

 تا وقتی از محبت و نفوذی که در بچه‌هایمان داریم از مهر مادری تا پول تو جیبی و همه ابزار قدرتی که در اختیار داریم استفاده می‌کنیم تا حرف خودمان را به کرسی بنشانیم و نظر خودمان اعمال بشود ؛

تا وقتی مجبورشان می‌کنیم رشته تحصیلی مد نظر ما را انتخاب کنند و با کسی که ما می‌پسندیم و تایید می‌کنیم ازدواج کنند؛

 تا وقتی وادارشان می‌کنیم طبق استانداردهای ما لباس بپوشند و رفتار کنند تا وقتی در یک خانواده والدین و فرزندان ندانند و نتوانند مسائلشان را بدون توهین و تحقیر، بدون خشونت کلامی و فیزیکی در یک فضای دوستانه از راه گفتگو و درک متقابل حل کنند ؛

تا وقتی روابط زناشویی ما به این شدت بیمار و آشفته است ؛صحبت از برقراری دموکراسی در یک جامعه ۸۵ میلیونی شعاری بیش نیست .....

آمار رسمی طلاق و آمار نادانسته طلاق عاطفی در خانواده‌ها و آمار فاجعه بار مراجعه به دادگاه و دادگستری‌های ما به صراحت می‌گوید این حرف‌ها هنوز برای ما خیلی زود است ....